Rozdział 7

<oczami Harrego>

Siedzieliśmy i wybieraliśmy piosenkę dla Emily, gdy Zayn powiedział:

-Ona strasznie mi kogoś przypomina. Pamiętacie może mojego chrzestnego Roberta?

-Tak. Mi też się tak wydawało.-powiedział Louis.

-On miał Robert Collins.-mówił-Jak zaśppiewa to się spytam. Ostatni raz go widziałem jak miałem chyba 6 lat.-ciągnął Zayn.

-I już go nie zobaczysz.-wtrąciłem-Trzy lata temu Emily rodzice mieli wypadek. Zginęli. Jak chcesz to się jej zapytaj, ale tak delikatnie. Zrozumiano?-zapytałem.

-Ale jak to? Tak zrozumiano.-odpowiedział.

-Znalazłem-krzyknął Liam-Ona mówi po polsku?

-Chyba nie.-tego to nie wiedziałem.

-Sylwia Grzeszczak-Flirt.-powiedział kalecznie tak jak wszyscy.

-Daj zaniosę jej to.-zaoferowałem się. Idąc tam poczułem jak moje serce przyspiesza. No nieźle-chyba się zakochałem. W ciągu jednego dnia? Dobra nie ważne.

-Proszę to dla ciebie. Zobacz jak wyjdę.-powiedziałem. Szybko sie z tam tąd wyniosłem i usiadłem między chłopakami. Emily przez szybę zrobiła smutną minę i pokręciła głową. Bałem się, że Emily nie umie polskiego, a tu jednak zaskoczenie.

  Dla nas już nakryty stół, wertujemy kartę dań. On tak nagle musi wyjść, w romantycznym blasku świec. Zamawiam płacz.

Tak dobrze to znam, a znów tak mi wstyd. Mówi, że to był tylko flirt, kilka cudownych min do złej gry. Unosi do gwiazd i maluje łzy. Mówi, że to był tylko flirt, a ja naiwna kocham się w nim.

Wiem, że wiecznie nie trwa nic. Każdy sukces niesie strach. Los prowadzi z nami flirt, Uwodzi nas czy to tylko żart? Nie na wszystko mamy wpływ, czasem ktoś nam powie nie. Może nie jest, aż tak źle?

Tak dobrze to znam, a znów tak mi wstyd. Życie to jeden wielki flirt, kilka cudownych min do złej gry. Unosi do gwiazd i maluje łzy. Życie to jeden wielki flirt, a cała ziemia kocha się w nim.

Dziś rozbraja nas uśmiechem, czarująco pięknym tak. Co takiego w sobie ma? Co w sobie ma? Świata nie da się nie kochać, chociaż co dzień zmienia twarz. Co dzień zmienia twarz.

Tak dobrze to znam, a znów tak mi wstyd. Życie to jeden wielki flirt, kilka cudownych min do złej gry. Unosi do gwiazd i maluje łzy.

Tak dobrze to znam, a znów tak mi wstyd. Życie to jeden wielki flirt, kilka cudownych min do złej gry. Unosi do gwiazd i maluje łzy. Życie to jeden wielki flirt, a cała ziemia kocha się w nim.

Tak dobrze to znam, a znów tak mi wstyd. Życie to jeden wielki flirt, kilka cudownych min do złej gry. Unosi do gwiazd i maluje łzy. Życie to jeden wielki flirt, a cała ziemia kocha się w nim. Kocha się w nim... kocha się w nim...

-Jak ją znalazłeś?-zapytał Horan.

-Tajemnica.-zaśmiałem się.

-Ale ty jesteś, żeby nic nie powiedzieć.-zaczęliśmy się sprzeczać, aż weszła do nas Emily to nas uspokoiła.

-Cisza!-krzyknęła. Przestraszyłem się jej jak reszta.

-I jak było?-zapytała nieśmiało.

-Jak ostatnim razem.-spojrzałem na chłopaków. Niewiedzieli o co chodzi. Dobrze im tak.

-Emily...-przerwał Horan. Pewnie chce się dowiedzieć gdzie się poznaliśmy-...powiesz nam gdzie sppotkałaś Harrego i o co mu chodzi.-zrobił maślane oczy. Jak to Niall.

<oczami Emily>

-Maślane oczka robisz dokładnie jak moja mała siostrzyczka, którą muszę odebrać z przedszkola.-spojrzałam na zegarek i zrobiłam wiielkie oczy.-Czy ktoś mnie tam zawiezie?

-Ja!-krzyknął Zayn.

-Ok. To się zbieramy.-każdy pokolei mnie przytulił. Miło z ich strony.

-Zaraz wracam.-powiedział na odchodne Zayn. Jechaliśmy w ciszy, lecz Zayn ją przewał:

-Ty jesteś Emily Collins tak?-zadał dziwne pytanie.

-Tak.

-Twój tata to Robert Collins?-następne pytanie.

-Tak. A do czego ci to?-zapytałam.

-Odbierzemy Twoją siostrę z przedszkola i coś ci pokaże.-powiedział.

-Mam się bać? Przecież ty nie masz nawet fotelika.

-A mam. Często ze mną jeździ mała Lux.-powiedział.

-To tu.-pokazałam na przedszkole. Wysiadłam, ale Zayn został więc się wróciłam.-Nie idziesz?-zapytałam.

-Jak chcesz to mogę.-wysiadł i ruszył razem ze mną po Alison. Weszliśmy do środka. Przywitałam się z panią przedszkolanką. Alison podbiegła do mnie i przytuliła z całej siły.

-Cześć szkrabie. Idziemy się ubierać i do domku na obiad. Co?-zapytałam. Już chciałam wychodzić, ale opiekunka mnie zatrzymała.

-Emily zaczekaj.

-Zayn ubierzesz małą?-zapytałam

-Oczwiście. Alison choć idziemy.-uśmiechnął się do niej, a ta pobiegla do niego w podskokach.

-Więc o czym pani chciała porozmawiać?-zapytałam

-Wiesz, że Alison powinna się wychowywać w pełnej rodzinie. Nie myślałaś może, żeby oddać ją do adopcji?-zapytała. Byłam wkurwiona. Za każdym razem to samo. Czy ona nie może dać sobie z tym spokoju. Przecież zna moje zdanie.

-Nie. Nie zrobie tego Alison ani sobie, a z resztą co to panią obchodzi? Co?

-Byłoby dla ciebie dobrze i babci. Nie...-przerwałam jej.

-Myli się pani. Już nigdy pani nas tu nie zobaczy. Do widzenia.

-Zayn chodź idziemy.-poprosiłam. Poszliśmy do samochodu. Zayn wyciągnął fotelik z bagażnika, posiadził Alison i zapiął pasy. Usiadł za kierownikcą, odpalił silnik i ruszyliśmy. Jechaliśmy w ciszy lecz Zayn ją przerwał.

-Emily co się stało?-zapytał.

-Ta suka chce abym oddała Alison do adopcji.-powiedziałam zdenerwowana.

-Że co?

-To co słyszałeś. I teraz mam problem, bo wypisałam Alison z przedszkola i nie ma gdzie chodzić. Ja zawsze coś narobie. Muszę to jeszcze babci powiedzieć. Przcież ona mnie zabiję.-skrzywiłam się.

-Coś wymyślimy.-powiedział i lekko się uśmiechnął.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Następny rozdział. 

Mam nadzieję, że się wam spodoba.

Podaję wam moje gg: 13269153.

Piszcie ja nie gryzę. Nawet z chęcią odpowiem na wasze pytania.

3 komentarze = następny rozdział